مرحوم حاج سید فضل‌الله حجازی فرزند سید محمدحسن در شهرضا متولد شد و در سال ۱۳۲۴ به مکتب رفت و از سال ۱۳۳۵ در سلک اهل منبر وارد شد و تا سال ۱۳۴۶ در اصفهان و قم و مشهد به تحصیل علوم دینی اشتغال ورزید. مرحوم حجازی، دانش هیئت و نجوم و علوم نقلی و منطق و ریاضی و فقه را نزد آقایان شیخ محمد خراسانی، شید محمد نجف‌آبادی و حاج میرزا محمدصادق احمدآبادی فرا گرفت. آن‌گاه در نجف اشرف از محضر مرحوم آیت‌‌الله سید ابوالحسن اصفهانی کسب فیض نمود. پس از بازگشت به شهرضا به تدریس ادبیات و فقه و علوم اسلامی پرداخت. اولین مدرسه علمیه را در محل حسینیه سادات خریداری و به مدرسه حسینیه سادات نامگذاری کردند. از خدمات ارزنده ایشان یکی رونق بخشیدن مساجد و اقامه جماعت در آنها بود؛ به این صورت که چندی در مسجدی متروک و بی‌رونق، خود اقامه جماعت می‌کرد و سپس دیگری را در آنجا منصوب می‌فرمود.
هم‌اینک آثار منظوم و منثوری از ایشان به جا مانده که مهم‌ترین آنها عبارتند از: ۱- بدبخت‌نامه، که حاوی انتقاد و طنز از اوضاع روزگار معاصر خود و دوران ستمشاهی بوده است. ۲- مناثرالحجازیه (زندگینامه خودشان) ۳- مآثرالحجازیه، که متضمن اشعار ایشان می‌باشد و شامل قصاید، غزلیات، ترجیع‌بند و دو بیتی به زبان‌های فارسی و عربی است.
ایشان در ۲۸ دی ماه ۱۳۴۷ در ۶۹ سالگی زندگی را بدرود گفت.