مقدمه:چلنگری یعنی آهنگری سبک و محلی که در آن اشیاء سبک‌وزنی مانند میخ‌طویله، میخ سرکج، نیم‌ذرع بزازی، انبر و سیخ و سه‌پایه‌ی آهنی، زنجیر و سیخانک، قلم، سنبه، منقل آهنی، چفت‌و‌ریزه، تملیک، اسکنه، مقار، درفش، جوالدوز و امثال این‌ها می‌ساختند. چلنگرها معمولاً تنها و بدون شاگرد کار می‌کردند.از جمله کارهای دیگر این چلنگران، ساختن انواع نعل بود. از نعل‌های کوچک (مثل نعل الاغ یا نعل‌های پاشنه‌ی کفش و گیوه و میخ‌های مربوطه) و نعل‌های سوراخ‌دار میخ‌خور تا نعل‌های سه‌پایه‌ی میخ سرخود .
برای انجام کار چلنگر ی فلز بریده شده یا قطع شده به شکل موردنظر را در کوره نهاده تا داغ و کمی نرم شود . سپس تکه آهن را با انبر گرفته و روی سندان می گذارند و با چکش روی آن می کوبند تا شکل افزار مورد نظر را بگیرد . در صورت لزوم بارها تکه ی فلز را در کوره می نهند تا دوباره نرم شده و روی آن می کوبند تا بالاخره به شکل مورد نظر و دلخواه در بیاید . برای دسته بیل و کلنگ و … معمولا از چوب تراش خورده ، استفاده می کنند . برای محکم تر شدن قطعه فلز آن را در حالی که داغ است در آب می نهند و به اصطلاح آن را آبدیده می کنند .
درشهرشهرضاچندکارگاه چلنگری وجود داشت که بعضی ازآنها به علت بازشسته شدن استاد کاران از کار ایستاد . فقط دوتا از این کارگاهها در شهر برپاست که یکی از این کارگاهها کارگاه محمد حسن حداد است.
آقای محمدحسن حداد متولد ۱۳۴۳در شهرستان شهرضا به دنیاآمد .تاسوم ابتدایی درس نخواند ونز د پدرشان شروع به فراگیری این حرفه کردند.تا به الان نیز به این حرفه مشغولند.
تصاویر بالا مربوط به استادکار حسن حداد
استادچلنگری محمد باقرکاویانی متولد ۱۳۱۱ که این پیشه اجدادی ایشان بوده اشت.
در کوره های چلنگری از زغال سنگ استفاده می شد.
ابزارکارهای کارگاه چلنگری استاد محمد باقر کاویانی
استاد کار جوان که راه پدر را پیش گرفته,آقای محمود اسماعیلپور
کوره چلنگری کارگاه چلنگری آقای محمود اسماعیلپور