بیل قمشه ی
ایران از نخستین کشورهای جهان است که در آن کشاورزی و زراعت آغاز گردیده‌است. و انسان اولیه برای اولین بار در فلات ایران به کشت و آبیاری و پرورش دام مشغول شده‌است. مهاجرت آریایی‌ها بیشتر در جستجوی چراگاه‌های جدید نبوده بلکه مهاجرتی دهقانی و در جستجوی زمین بهتر برای کشاورزی بوده‌است. حفاری‌هایی که در حوالی کاشان انجام شده، نشان می‌دهد که در شش هزار سال گذشته ایرانی‌ها سامانه کشاورزی پیشرفته‌ای داشته‌اند. در حفاری‌های نقاط گوناگون ایران مشخص گردیده که در حدود ۳۳۰۰ سال پیش از میلاد درخت را در ری، کاشان و دامغان به طرز مشابهی نقاشی می‌کرده‌اند و بنابراین در آن زمان از لحاظ باغبانی میان نقاط مختلف ایران رابطه برقرار بوده‌است. آیین زرتشت به کشاورزی اهمیت فراوان داده و در اوستا آمده‌است که سومین جایی که زمین شادمانترین است آنجاست که کسانی از خداپرستان بیشترین غله را کشت کنند و بیشترین گیاه و میوه را بکارند.
بیل: بیل یکی از قدیمی‌ترین ادوات کشاورزی است. از بیل برای باغبانی و کشاورزی استفاده می‌شود. این ابزار ابتدا به شکل چوبی و بعدها با استفاده از فولاد ساخته شد. از بیل برای کندن زمین و کاشتن بذر و گیاه استفاده می‌شود. بیل بسته به کاربرد آن دارای اندازه‌های متفاوتی است
بیل قمشه‌ی[qomšey]: بیلی که سر آن پهن و مربعی شکل است و در ابعاد ۳۰×۲۰ سانتی‌متر با دو گوشواره ساخته می‌شود و برای جابه‌جا کردن خاک کاربرد دارد. استفاده از این نوع امروزه به علت سنگینی آن تقریباً منسوخ شده‌است.
بیل انگلیسی[?engelisi]: بیل به شکل و فرم امروزی. این نوع بیل از اروپا وارد ایران شد و به همین دلیل در مناطق مختلف به نام‌های بیل انگلیسی یا بیل دولتی معروف است.
بیل کپه‌ی[kapey]: رک: بیل قمشه‌ی.
بیل نوکی[noki]: بیلی که سر آن مثلثی شکل و نوک تیز است و برای کندن زمین یا شخم به کار می‌رود.
محققان: دکتر پیمان راعی – عمادالدین منصف